Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her şey böyle başladı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Her şey böyle başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı.