Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Her şey böyle başladı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her şey böyle başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . . Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti.